Воранаўшчына — жыцця майго крыніца
Адраджэнне і захаванне народных традыцый і абрадаў — абавязак нас, сучаснікаў. Хто ж, як ні мы, павінен зберагчы нашчадкам тое, што пакінулі для нас продкі?! Разумеючы гэта (а тым больш што ў краіне аб’яўлены Год гасціннасці), раённы метадычны цэнтр народнай творчасці на мінулым тыдні для кіраўнікоў фальклорных і фальклорна-абрадавых калектываў устаноў культуры арганізаваў у Жырмунах семінар “Воранаўшчына — жыцця майго крыніца”.
Знаёмства з гісторыяй Жырмун, якія першымі ў раёне сустракаюць гасцей з лідскага напрамку, пачалося з самага старажытнага на Воранаўшчыне касцёла (1789 год) — Адшукання Святога Крыжа. Настаяцель храма, ксёндз Юрый Барташэвіч правёў невялікі экскурс у мінулае аграгарадка, а таксама, у прыватнасці, касцёла, фундатарамі якога выступілі знакамітыя Радзівілы. Падчас наведвання магілы воіна-афганца Станіслава Юзэфавіча Мацкевіча ўдзельнікі семінара ўшанавалі яго памяць хвілінай маўчання. Аб жыцці загінуўшага расказала метадыст РМЦ НТ па гісторыка-культурнай спадчыне Наталія Вячаславаўна Буця. Затым слова ўзялі вучні Жырмунскай сярэдняй школы Ірына Кузюк, Ганна Гайдуль і Яраслаў Таранда, якія правялі цікавую і пазнавальную экскурсію ў краязнаўчым музеі (кіраўнік — настаўнік гісторыі А.Г. Азароўскі). Прырода малой радзімы, гісторыя школы, станаўленне калгаса, яго сённяшнія клопаты, людзі працы, ветэраны Вялікай Айчыннай вайны, спадчына, якая дайшла да нас ад прадзедаў… Усяму гэтаму знайшлося месца ў школьным музеі. Як і рэчам, якія калісьці належалі жырмунцам. Адна з іх — тульскі самавар — налічвае аж 133 гады.
Далей шлях ляжаў у прыгожую і ўтульную Жырмунскую сельскую бібліятэку. Палюбаваліся госці мерапрыемства работамі, прадстаўленымі супрацоўніцай Жырмунскага філіяла раённага Дома рамёстваў Ганнай Лявонаўнай Кейза. Што тут казаць, багата наша зямля народнымі талентамі!
Напрыканцы сустрэчы ўдзельнікі фальклорна-абрадавага калектыву “Нашы вытокі”, што дзейнічае пры мясцовым сельскім Доме культуры пад кіраўніцтвам Людмілы Канстанцінаўны Комінч, прадставілі пастаноўку з элементамі абраду “Спас”. Уражвала ўсё: і нацыянальныя інструменты ды строі, і выкананне народных песень, і афармленне сцэны і, што самае галоўнае, веданне і імкненне захаваць звычаі, у першую чаргу, малой радзімы. На сцэну выходзілі як людзі сталыя, так і моладзь, дзеці. Значыць, традыцыі будуць жыць, перадавацца і, спадзяемся, дэманстравацца гасцям.
Марына КАНДРАТОВІЧ.
На здымках: падчас экскурсіі ў Жырмунскай школе; выступае калектыў “Нашы вытокі”.
Фота Алега БЕЛЬСКАГА.