Так пра Валянціна Міхайлавіча кажам мы цяпер. А пачынаўся яго шлях у дарослае жыццё ў 1954 годзе. За плячыма тады было дзесяць год Воранаўскай школы, вопыт працы на летніх канікулах у газеце “Путь социализма” (сёння — “Воранаўская газета”). Першаму залатому медалісту школы спачатку не пашанцавала — не паспеў своечасова падаць дакументы на журналісцкі факультэт у Ленінградзе. І таму абраў Полацкі дзяржаўны педагагічны інстытут — літаратурны факультэт. Пасля вучобы прыехаў на працу ў воранаўскае раённае выданне, якое называлася ўжо інакш — “Ленинское знамя”. У 1959 годзе быў абраны першым сакратаром райкама камсамола. Некаторы час настаўнічаў. У 1980 годзе заняў пасаду інспектара ў раённым камітэце народнага кантролю. На заслужаны адпачынак пайшоў з Іяткішскай базавай школы, дзе працаваў спачатку завучам, а затым дырэктарам. Спіс вучняў Валянціна Міхайлавіча даволі вялікі. І ўсе яго добра памятаюць, удзячны за бацькоўскую параду, сяброўскую прыхільнасць. А ён, у сваю чаргу, радуецца за сваіх вучняў, ганарыцца іх поспехамі.

Валянцін Емяльянаў часты і жаданы госць у рэдакцыі. Яго жыццёвая мудрасць, прафесіяналізм заўсёды дарэчы.

Час ідзе. Але нязменным для Валянціна Міхайлавіча Емяльянава застаецца адно: пісаць ад душы і для душы і быць вартым свайго творчага настаўніка і любімага паэта Пімена Панчанкі. А мы, аматары паэзіі, будзем з асалодай чытаць і перачытваць яго пранікнёныя вершы.

Марына КАНДРАТОВІЧ.